Sommige huizen in de 19e-eeuwse uitbreidingswijken stonden er al voordat de stad over de Singelgracht sprong. De nieuwe wijken werden eromheen gebouwd.
De huizen staan veelal op polderpeil, ongeveer een meter lager dan de 'nieuwbouw'. Voor de grootschalige uitbreidingen werd een flinke laag zand op de weilanden gestort, zodat de nieuwe huizen minder last zouden hebben van het grondwater.
Bekende straten op polderpeil: Bellamystraat en Slatuinenweg in West en de Linnaeusdwarsstraat ('Hibsekrib') in Oost.