Weteringschans 10-14

Driedubbele villa met achterkant aan de Singelgracht. Daverman ontwierp ook de dubbele villa op nummer 20-22.

Het Algemeen Handelsblad schreef in 1884 over de villa:

Aan de Weteringschans, nabij het gebouw der Vrije Gemeente, is eene villa verrezen in den geest der Vlaamsche renaissance, die met hare beide hoektorens en erkers zeer de aandacht der voorbijgangers trekt en bijdraagt tot verfraaiing van den omtrek.

De indeeling is met veel talent geschied. Het gebouw toch, op zich zelf een geheel, bevat drie geheel afgescheiden woningen, met afzonderlijken stoep enz. Deze weg moest gevolgd worden, omdat op het terrein, volgens de verkoopwaarden, slechts één gebouw gezet mocht worden.

De bouw geschiedde voor rekening van de heeren gebrs. Snuiff, aanvankelijk door den heer J. W. Hoffman, later door de heeren Gebr. A. en L. Rabbie. Het in- en uitwendige is met veel zorg behandeld, het smidswerk vooral legt een gunstig getuigenis af van de vaardigheid des heeren Duport alhier. Het geheel werd uitgevoerd naar de ontwerpen van den architect J. Daverman Hzn., die zeker veel voldoening van zijn welgeslaagden arbeid zal hebben.

Het rechterhuis werd van mei 1886 bewoond door Jan Hendrik ten Have en zijn kersverse echtgenote Henrietta Jaene van Lier. Ze kregen hier twee kinderen. Ten Have was commissionair in effecten. De jongste dochter Amelie (1887-1959) werd later de schrijfster Amy Groskamp-Ten Have, vooral bekend van het etiquetteboek Hoe hoort het eigenlijk? Het gezin verhuisde in 1889 naar de Stadhouderskade.

Eerste bewoners van het middenhuis waren de koopman in manufacturen Johan Karel Brands, zijn vrouw en hun drie kinderen.

Links woonde vanaf april 1885 de weduwe Antonia Hendrika Keppler en haar drie kinderen, waaronder zoon Arie, die later directeur van de Gemeentelijke Woningdienst zou worden.

Een deel van het gebouw is gebruikt als pension, pension "Wetering".

Oorspronkelijke huisnummers: 20c, 20d en 20e.